തിരക്ക് കൂട്ടുമ്പോൾ അങ്ങനെയാണ്.

മകനോട് ഈയിടെ

പറയാനിടവന്നത്. 

മനുഷ്യവളർച്ചയുടെയും, 

മനുഷ്യൻ ആകമോത്തം 

കാലാകാലം ശ്രമിച്ചുണ്ടാക്കിയെടുത്ത 

പുരോഗതിയുടെയും 

ആകത്തുക 

വേഗത എന്ന ധൃതിയാണെങ്കിലും...

നമ്മൾ വ്യക്തിപരമായി 

തിരക്ക് കൂട്ടുമ്പോൾ 

കാര്യങ്ങൾ അങ്ങനെയാണ്,

മറിച്ചാണ്....

നടക്കുന്നതും നടക്കില്ല...

ഉളള വേഗതയും കുറയും...

പരീക്ഷയിലും മറ്റും കാണാറില്ലേ?

അവസാന നിമിഷങ്ങളിൽ 

തിരക്ക് കൂട്ടുമ്പോൾ 

സാധാരണ വേഗതയിൽ 

എഴുതുന്നതും 

എഴുതാൻ പറ്റുന്നതും

എഴുതാൻ സാധിക്കില്ല. 

ധൃതി കൂട്ടുമ്പോൾ 

എഴുത്ത് അതിൻ്റെ ഗതിവിട്ട് 

വൃത്തികെട്ടതാവുകയും ചെയ്യും.

ഉള്ള വേഗതയും കുറയും.

ഓടുന്ന വണ്ടിക്കുള്ളിൽ വെച്ച്

നാം സ്വയം ഓടി 

ധൃതികാണിക്കുന്നത് പോലെയാണ് കാര്യങ്ങൾ.

നാം ക്ഷീണിക്കുന്നത് മാത്രം മിച്ചമാകും.

വണ്ടിക്ക് വേഗത കൂടില്ല.

എത്തേണ്ടിടത്ത് എത്തുമ്പോൾ

തുടർന്ന് യാത്ര ചെയ്യാൻ 

സാധിക്കാത്തത്ര നാം ക്ഷീണിക്കും. 

എത്തേണ്ടിടത്ത് എത്തുമ്പോൾ

ഇറങ്ങാൻ സാധിക്കാത്തത്രയും

നാം ക്ഷീണിക്കും, മറക്കും

Anxiety കൂടിയാൽ 

ഒന്നും നടക്കാതെ പോകും, 

ഒന്നും തെളിയാതെ പോകും. 

എല്ലാം മറന്നുപോകും. 

അറിഞ്ഞതും അറിയാതെ പോകും. 

ചെയ്യാൻ പറ്റുന്നതും

ചെയ്യാൻ സാധിക്കാതെ പോകും.

കലങ്ങിയ വെള്ളത്തിൽ 

പ്രതിബിംബനം നടക്കാത്തത് പോലെ.

പേടിച്ചാലും സംഗതി അങ്ങനെ തന്നെ.

സഭാകമ്പം നഷ്ടപ്പെടാത്തവൻ

സ്റ്റേജിൽ കയറിയാൽ

പറയാൻ വിചാരിച്ചത് മുഴുവൻ

വിട്ടുപോകുന്നതും

മറന്നുപോകുന്നതും അങ്ങനെയാണ്.

അതും ധൃതിയുടെ

വേറൊരു വകഭേദമാണത്...

ധൃതിയും ഉണ്ടാക്കുന്നത് 

Anxiety തന്നെ. 

തിരക്ക് കൂട്ടി വസ്ത്രമിട്ടാൽ 

Buttons മാറിയിട്ട് 

പിന്നെയും കുറേ സമയം പോകും...

നഷ്ടം മാത്രം ഫലമാകും.

ധൃതിയും anxietyയും പേടിയും

നിൻ്റെ തലച്ചോറുമായുള്ള

ബന്ധം മുറിച്ചുകളയും.

സ്വാഭാവികത നഷ്ടപ്പെടുത്തും.

വേരിൽ നിന്നും ബന്ധം

അറ്റുപോകുന്ന വൃക്ഷം

ഉണങ്ങിപ്പോകും 

*****

നിൻ്റെ ധൃതിയും പേടിയും anxietyയും 

ഫലത്തിൽ തീയായി മാറും.

നിന്നെയും 

നിന്നിലെ നനവിൻ്റെ വെള്ളമായ 

വിവേകത്തെയും 

വിറകാക്കി അത് തിന്നുതീർക്കും