കൃഷ്ണനേക്കാൾ വലിയ മാനവികത എവിടെ കിട്ടും?

ഹൈന്ദവം, ഭാരതീയത എന്നുവച്ചാൽ ഒരു മധ്യമവഴി എന്ന് മാത്രം സാരം. 

എല്ലാറ്റിനെയും സന്തുലിതപ്പെടുത്തി കൊണ്ടുപോകേണ്ട മധ്യമവഴി ഹൈന്ദവം, ഭാരതീയത.

ഏറെക്കുറെ ത്രാസിൻ്റെ സൂചി പോലെ, എല്ലാറ്റിനും മധ്യേ, ഏറെക്കുറെ നിസ്സംഗം, നിഷ്പക്ഷം ഹൈന്ദവം, ഭാരതീയത.

ത്രാസിൻെറ സൂചി എപ്പോഴും ഒരു ഭാഗം മാത്രമായി പിടിക്കാതെ. ഹൈന്ദവവും ഭാരതീയതയും അപ്പടി 

എവിടെയും എപ്പോഴും ശരി കാണാം എന്ന് കണ്ട് സ്വയം മധ്യത്തിൽ നിന്ന്, അവ സ്വീകരിക്കാൻ ശരിയായി കാത്തുനിൽക്കുന്നത് ഹൈന്ദവം, ഭാരതീയത.

ഇസ്ലാമും ക്രിസ്തുമതവും ഹൈന്ദവതയുടെയും ഭാരതീയതയുടേയും ഉള്ളിലുള്ള, ആ ത്രാസിൽ വരാവുന്ന നൂറായിരം വിശ്വാസ-ദർശന സാദ്ധ്യതകളിലും അംശങ്ങളിലും ഒരംശമായി ഒരു സാധ്യതയായി മാത്രം വരാവുന്നത്. 

ആ ഒരംശവും സാധ്യതയും നമ്മൾ മാത്രം എന്ന് പറയുന്നത് നൂറായിരം പൂക്കളിൽ ഒരു പൂവ് താൻ മാത്രം പൂവ്, ഒരു പഴം താൻ മാത്രം പഴം എന്ന് പറയുന്നത് പോലെ മാത്രം അബദ്ധം. 

ആ ഇസ്ലാമും ക്രിസ്തുമതവും  വൈദേശികം തന്നെ എന്നതിനപ്പുറം അങ്ങനെ മാത്രം, അത്രമാത്രം.

എന്തുകൊണ്ടെന്നാൽ ഇസ്ലാമും ക്രിസ്തുമതവും അടിസ്ഥാനപരമായി മധ്യത്തിൽ നിന്ന് എല്ലാം ഉൾക്കൊള്ളുന്നില്ല, 

ഇസ്ലാമും ക്രിസ്തുമതവും മധ്യത്തിൽ നിന്ന് എല്ലാറ്റിനെയും സന്തുലിതപ്പെടുത്തി കാണുന്നില്ല, 

ഇസ്ലാമും ക്രിസ്തുമതവും എവിടെയും എപ്പോഴും ശരി കാണാം എന്ന നിലക്ക് നിൽക്കുന്നില്ല. 

അതുകൊണ്ട് തന്നെ ഇസ്ലാമും ക്രിസ്തുമതവും ഇന്ത്യൻ സംസ്കാരം എന്നല്ല മറ്റൊന്നും ഉൾകൊള്ളുന്നില്ല.

ഇസ്ലാമും ക്രിസ്തുമതവും ഇന്ത്യൻ സംസ്കാരത്തെ എന്നല്ല മറ്റൊന്നിനെയും അഭിസംബോധന ചെയ്യുന്നില്ല.

ഇസ്ലാമും ക്രിസ്തുമതവും ഇന്ത്യയുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ഒന്നിനെയും മാനിക്കുന്നില്ല. 

ഇസ്ലാമും ക്രിസ്തുമതവും ഇന്ത്യയെ ഏറിയാൽ തങ്ങൾക്ക് വേണ്ട ആലയവും പരീക്ഷണശാലയും മാത്രമാക്കാൻ ഉദ്ദേശിച്ചുള്ളതാണ്. 

ഇസ്ലാമിനും ക്രിസ്തുമതത്തിനും അവരുടെ വിശ്വാസികൾക്കും ആത്യന്തികമായ കൂറ് രാജ്യത്തിനോടോ സംസ്കാരത്തിനോടോ അല്ല, പകരം അവരുടെ ഇസ്‌ലാമിനോടും ക്രിസ്തുമതത്തോടും തന്നെയാണ്. അതിൽ ഇന്ത്യയെന്ന രാജ്യം എവിടെയും വരില്ല.

ഏറെക്കുറെ കമ്യൂണിസത്തിൻ്റെ കഥയും ഇത് തന്നെയാണ്. 

കമ്യൂണിസം ഇന്ത്യയിൽ ജനങ്ങൾക്കിടയിൽ വേര് പിടിക്കാതെ പോയതിൻ്റെ കാരണവും ഇത് തന്നെയാണ്. 

ഇന്ത്യയുടെ ആത്മാവും രുചിഭേദങ്ങളും മനസ്സിലാക്കി ഇന്ത്യക്കും ഇന്ത്യക്കാരനും വേണ്ടി ചിന്തിച്ചില്ല, പ്രവൃത്തിച്ചില്ല എന്നത് കൊണ്ട് മാത്രം.

അതുകൊണ്ട് തന്നെ ഇന്ത്യ ആവേണ്ടതും ഇന്ത്യക്ക് എന്തുകൊണ്ടും ആവുക നല്ലതും ഭാരതീയതയിലും ഹൈന്ദവതയിലും ഊന്നിനിന്നുകൊണ്ടുള്ള മതേതരത്വത്തിൽ തന്നെയാണ്. 

കാരണം, ഹൈന്ദവം എന്നാൽ തന്നെ മതേതരം എന്ന് സാരം വരും. 

എന്തും ശരിയെന്നും എന്തും സ്വീകരിക്കാമെന്നും, ഒന്നും സ്വീകരിക്കൽ നിർബന്ധമല്ലെന്നും വരുന്ന മതേതരം തന്നെ ഹൈന്ദവത, ഭാരതീയത.

ഭാരതീയത എന്നാലും ഹൈന്ദവത എന്നാലും ഒരു മതമല്ല, പകരം മാനവികത മാത്രമാണ്. 

ഭാരതത്തിനുള്ളിലുള്ളവരുടെ മാനവികത ഭാരതീയതയും ഹൈന്ദവതയും. 

ഭാരതമെന്നാലോ അതിർത്തികൾ കൊണ്ട് മാത്രം നിർവ്വചനം നടത്താൻ സാധിക്കാത്തത്. 

വെറും വാവുബലിയിൽ നടത്തുന്ന പ്രാർത്ഥന പോലും ഭാരതീയൻ സർവ്വലോകത്തെയും ഉൾകൊകൊള്ളുന്നത് എന്നത് വ്യക്തമാക്കുന്നത്ര.

ഭാരതീയത എന്നാലും ഹൈന്ദവത എന്നാലും മാനവികതയെന്ന് പറയുമ്പോൾ മറ്റൊന്ന് കൂടി അർത്ഥമുണ്ട്. 

മാനവികത വളർന്ന് വന്നത് പോലെ ഘട്ടംഘട്ടമായി അബദ്ധങ്ങളിലൂടെ തന്നെ വളർന്നത്.

അബദ്ധങ്ങളിൽ നിന്ന് പഠിച്ചത്  പാഠമാക്കി വളർന്നത് തുടർച്ചയായി തിരുത്തി വളർന്നത് ഭാരതീയതയും ഹൈന്ദവതയും. 

അത്തരം പാഠങ്ങളെ എവിടെയും ഒരു കാലത്തിലും വ്യക്തിയിലും ഗ്രന്ഥത്തിലും ചുരുക്കാതെ, അവസാനിപ്പിക്കാതെ  തിരുത്തിയും കുറിച്ചും തന്നെ സുബദ്ധങ്ങളിൽ എത്തിയത് ഭാരതീയതയും ഹൈന്ദവതയും. 

എവിടെയും അവസാനം കുറിക്കാതെ, അവസാന വാക്ക് പറയാതെ, ഇതുമാത്രം എന്ന് ഒന്നും ഒരു ഗ്രന്ഥവും വെച്ച് പറയാതെ ഭാരതീയതയും ഹൈന്ദവതയും.

ആ നിലക്ക് ഭാരതീയത എന്നാലും ഹൈന്ദവത എന്നാലും മതപരമായ ചട്ടക്കൂടും സങ്കുചിതത്വവുമല്ല.

ഭാരതീയത എന്നാലും ഹൈന്ദവത എന്നാലും എല്ലാ വ്യത്യസ്ത ചിന്താധാരകളെയും മതങ്ങളെയും വിശ്വാസങ്ങളെയും അതിൻ്റെ തന്നെ ചിറകിനുള്ളിൽ സൂക്ഷിക്കുന്ന ഒരു അമ്മച്ചിറക് മാത്രം. വലിയ കുട. ആകാശം തന്നെയായ കുട. 

അതുകൊണ്ട് തന്നെ ഹിന്ദുവാണ്, ഭാരതീയനാണ് എന്ന് പറയുന്നതിൽ ആർക്കും അഭിമാനവും ആർജവവും ഉണ്ടാവണം. 

എന്നുവെച്ച് ഹിന്ദുവിൻ്റെയും ഭാരതീയതയുടേയും പേരിൽ നടക്കുന്ന എന്തും ഏത് തെമ്മാടിത്തവും ന്യായീകരിക്കണമെന്നല്ല. 

ഭാരതീയതയുടേയും ഹിന്ദുവിൻ്റെയും പേരിൽ നടക്കുന്ന എന്ത് തരം ഭരണവും രാഷ്ട്രീയവും ഇങ്ങനെയൊക്കെയാണോ വേണ്ടത് എന്ന് ചോദിച്ചാൽ ഉത്തരം പറയാൻ പറ്റാത്തത്ര. കാര്യമായ സംശയവും ഉണ്ടാവണം 

കാരണം, ഭരണരംഗത്തും രാഷ്ടീയത്തിലും ഇനിയും യഥാർത്ഥ ഭാരതീയതയുടെയും ഹൈന്ദവതയുടെയും ഒരു മധ്യമവഴി ഒരുങ്ങി വരേണ്ടതുണ്ട്. ഒരു യഥാർത്ഥ ത്രാസും ത്രാസിൻ്റെ സൂചിയും രൂപപ്പെടേണ്ടതുണ്ട്.

എന്നാലും പറയാം: ഇന്ത്യയിൽ നിന്ന് കൊണ്ട് പറയാവുന്ന മാനവികതയാണ് ഹൈന്ദവത, ഭാരതീയത എന്നത്... 

ഒരുനിലക്കും കർക്കശമായ നിശ്ചയങ്ങളും നിവ്വചനങളും നിർബന്ധങ്ങളും ശാഠ്യങ്ങളും ഇല്ലാത്ത പച്ചയായ മാനവികത തന്നെ ഹൈന്ദവതയും ഭാരതീയതയും. 

പച്ചയായ മനുഷ്യൻ്റെ എല്ലാം കാണിച്ചു തന്ന, അതിലെല്ലാം ദൈവികതയും ശരിയും പറഞ്ഞുതന്ന കൃഷ്ണനേക്കാൾ വലിയ മാനവികതയും മാനവിക ദർശനവും വേറെ എവിടെ കാണും, കിട്ടും? 

എല്ലാ ചാപല്യങ്ങളും തകരാറുകളും ഉള്ള, എല്ലാറ്റിനെയും ഒരുപോലെ ഉൾകൊള്ളുന്ന, എല്ലാറ്റിലും ദൈവികത ഉണ്ടെന്ന് പറയുന്ന, അതിനാൽ തന്നെ എല്ലാം ഒരുപോലെയാക്കി കൊണ്ടുനടക്കുന്ന, എല്ലാറ്റിനും ഒരേപോലുള്ള സ്വീകാര്യതയുള്ള പച്ചയായ മാനുഷികത തന്നെ ഹൈന്ദവതയും ഭാരതീയതയും. 

അതാണ് അപ്പടിയാണ് യഥാർത്ഥ ഹിന്ദു, ഭാരതീയത. 

അതാണ് ശരിക്കും ഭാരതീയത കൊണ്ടും ഹൈന്ദവത കൊണ്ടും ഉദ്ദേശിക്കേണ്ടത്.

അതാണ് വാസ്തവവും.