ഇല്ലെന്ന് പറയാൻ എളുപ്പം. ഒരു തെറ്റുമില്ല.

ഇല്ലെന്ന് പറയാൻ എളുപ്പം. 

ഉണ്ടെന്ന് മനസ്സിലാകുന്നില്ലെങ്കിൽ, ഉണ്ടെന്ന് തെളിയിക്കാൻ സാധിക്കുന്നില്ലെങ്കിൽ ഇല്ലെന്ന് പറയാം. 

ഒരു തെറ്റുമില്ല.

നമ്മളുള്ള, നമ്മളകപ്പെട്ട നമ്മുടെ മാനത്തിനും പ്രതലത്തിനും ബാധകമായ സംഗതികളും കാര്യങ്ങളും മാത്രമേ നമ്മെ സംബന്ധിച്ചേടത്തോളം ഉള്ളൂ, ഉള്ളതാവൂ, സാമാന്യേന ബാധകമാകൂ.. 

അതല്ലെങ്കിൽ ഇല്ലാത്തത്.

അങ്ങനെയുള്ള കാര്യവും സംഗതിയും ഇല്ലെന്ന് പറയുന്നതും മനസ്സിലാക്കുന്നതും തെറ്റെന്ന് പറഞ്ഞുകൂട.

വീണ്ടും മറ്റൊരു കോലത്തിൽ പറഞ്ഞാൽ: നമ്മുടെ പഞ്ചിന്ദ്രിയങ്ങൾക്ക് അനുഭവഭേദ്യമാകുന്നതും നമ്മുടെ തലച്ചോറിന് അറിയാനാവുന്നതും മാത്രമേ നമ്മെ സംബന്ധിച്ചേടത്തോളം ഉള്ളൂ, ഉള്ളതാവൂ, ബാധകമാകൂ.

നമ്മളുള്ള, നമ്മളകപ്പെട്ട നമ്മുടെ മാനത്തിനപ്പുറമുള്ളത് നമ്മെ  സംബന്ധിച്ചേടത്തോളം ഇല്ലാത്തത്, ബാധകമാകാത്തത്.

നമ്മുടെ പഞ്ചിന്ദ്രിയങ്ങൾക്ക് അനുഭവഭേദ്യമാകാത്തതും നമ്മുടെ തലച്ചോറിന് അറിയാനാവാത്തതും നമ്മെ സംബന്ധിച്ചേടത്തോളം ഇല്ലാത്തത്, ബാധകമാകാത്തത്.

അതുകൊണ്ട് തന്നെ പഞ്ചിന്ദ്രിയങ്ങൾക്ക് അനുഭവഭേദ്യമാകാത്തതും നമ്മുടെ തലച്ചോറിന് അറിയാനാവാത്തതും, നമ്മളുള്ള, നമ്മളകപ്പെട്ട നമ്മുടെ മാനത്തിനും പ്രതലത്തിനും ബാധകമാകാത്തതുമായ സംഗതികളും കാര്യങ്ങളും ഉണ്ടെന്ന് പറയുക യഥാർത്ഥത്തിൽ എളുപ്പമല്ല, ബാധ്യതയല്ല. 

വിശ്വാസികൾ തങ്ങളുടെ വിശ്വാസത്തിൻ്റെ ഭാഗമായി യാന്ത്രികമായും അനുകരിച്ചും വെറും വെറുതെ ഉണ്ടെന്ന് പറയുന്ന രീതിയല്ല ഉണ്ടെന്ന് പറയാൻ വേണ്ടത്.

പ്രത്യേകിച്ചും നമ്മളുള്ള, നമ്മളകപ്പെട്ട നമ്മുടെ മാനത്തിനപ്പുറമുള്ളതും നമ്മുടെ പഞ്ചിന്ദ്രിയങ്ങൾക്ക് അനുഭവഭേദ്യമാകാത്തതും  ഉണ്ടെന്ന് പറയുക എളുപ്പമല്ല.

കാരണം, അറിയാനും അനുഭവിക്കാനും വേണ്ടി നമ്മൾ ഉണ്ടാക്കുന്ന എല്ലാ ഉപാധികളും അളവുകോലുകളും നമ്മളുള്ള, നമ്മളകപ്പെട്ട നമ്മുടെ മാനത്തിൻ്റെ പരിമിതകൾ പേറുന്നത് മാത്രം...